“Research gaat over de Grote Vragen. Hoe kan je die beantwoorden als je constant papers moet schrijven?”

Dr. Marco Busi was op 5 april de gastspreker op een conferentie met als thema Striving for research that matters. De aanwezigen waren de deelnemers en docenten van het Vlerick DBA-programma (Doctorate in Business Administration). Zijn aanpak? Geen lezing in de klassieke zin van het woord, maar een geanimeerd gesprek rond enkele pertinente onderzoeksvragen. Zoals: wat is research?

Wat is research?

De discussie barst al snel los. Voor de een gaat onderzoek over het waarom en de mechanismen achter de dingen. Een ander ziet research als een attitude, een mindset tegenover dat wat zich als ‘nieuw’ aandient (It’s all about curiosity). Nog iemand vindt dat een onderzoeker vooral vragen uit praktijk moet aanpakken, om daarna te conceptualiseren. Maar, pikt een stem in, belangrijk is dat je daarna ook weer teruggaat naar de praktijk.

En Dr. Busi? Hij stelt dat research op zoek gaat naar het niet-alledaagse. Het transformeert het ‘atypische’ tot regel. Op die manier verdwijnt het toeval, en verschijnt het potentieel.

In welk bedje is moderne research ziek?

Wetenschappelijk onderzoek is in staat om een invloed uit te oefenen op hoe mensen leven en werken. Maar te weinig onderzoekers hebben werkelijk die impact, oordeelt Busi. Onderzoekers kloppen elkaar op de schouders bij elke publicatie. Helaas is dat niet de juiste – of zeker niet de enige – maatstaf voor waarde of impact.

Onderzoekers zijn gebonden aan de academische regels rond publicaties en output. Maar zijn dat wel de juiste regels en maatstaven?, vraagt Busi zich luidop af. Want als je twaalf artikels per jaar moet opleveren, zijn kleine onderzoeksvragen het hoogst haalbare. Onder zo’n publicatiedruk kan je je nauwelijks permitteren om die veelomvattende vragen te stellen en een antwoord trachten te bieden op de Grote Vraagstukken. Kortom: je impact kan bijna niet anders dan teleurstellend zijn.

Van een meetcultuur naar een nobelprijscultuur

Willen we terug onderzoek met impact realiseren, dan moeten we komaf maken met de manier waarop we op dit moment aan research doen. Om dat te bereiken, moeten we volgens Dr. Busi radicaal breken met de manier waarop we nu talent en kwaliteit interpreteren, meten en belonen.

Volgens Busi moeten we een belangrijke shift maken: van het meten van output naar het valoriseren van input. Als onderzoeker moet je de condities van je input – al je vragen en parameters – heel secuur instellen. Alsof je een kuikentje gaat uitbroeden onder de warmtelamp. Enkel als we ons die ‘incubatie mindset’ eigen maken, zoals Busi het noemt, kunnen we de omslag maken van een rigide meetcultuur naar een briljante nobelprijscultuur.   

Bestaat daar ook een handleiding voor?

Wat zijn dan de criteria om als onderzoeker impact te hebben? Een uitgeschreven recept is er helaas niet. Maar wel enkele richtlijnen:

1.Vind de kruispunten in het systeem

Bij onderzoek zijn er altijd drie partijen in het spel: de eerste, de onderzoeker, genereert onderzoek. De tweede, de universiteit of het bedrijf, doet dienst als incubator voor het onderzoek. De derde, de uitgever of de media, verspreidt het onderzoek.

Die drie partijen moeten het samen eens worden over wat het doel van research moet zijn. Zij moeten hun blik openen en de gemeenschappelijke toegevoegde waarde vinden. Ze mogen daarbij onderzoek niet afrekenen op conclusies, maar op de vraagstelling en de toegepaste methode. Dus niet op de outcome, maar op de inhoud.

2.Tackle een romantisch probleem

Weet waarom je aan research doet. Niet om die dissertatie, wel vanwege je passie. Loop niet weg van je morele plicht en schuw het onbekende niet. Lees alles wat er te lezen valt over je onderwerp, houd een open geest, zoek wat anderen niet zien en vooral: ga voor het romantische probleem. Durf dromen van een ondroombare oplossing.

3.Maak de creatieve sprong

Volgens managementwetenschapper Henry Mintzberg is het complete onzin om altijd maar dezelfde, vooral kwantitatieve methodologieën te willen reproduceren. Voor sommigen werkt dat, zegt hij. Maar lang niet voor iedereen. Echte creatieve geesten breken daaruit los. Ze beseffen dat ze iets doen of gevonden hebben dat werkelijk interessant is. Daar gaan ze op door. Die ‘creatieve jump’ van de ware onderzoeker is niet voor iedereen weggelegd. Maar het moet wel altijd je ambitie zijn.